Pięć

Spoglądałem na tą brązowowłosą piękność i nie potrafiłem się skupić na niczym innym. Obserwowała rozciągający się przed nami krajobraz. Przysunąłem się delikatnie i bezszelestnie bliżej niej oraz objąłem ją lekko. Momentalnie odwróciła głowę w moją stronę i uśmiechnęła się. 

- Dlatego byłaś dla mnie taka? - zapytałem na co ona skinęła mi potwierdzająco głową. Westchnąłem cicho, chwytając jej dłoń. 

- Nie chciałam by cokolwiek z tego wyszło. Wpadłam po uszy, a zranienie ciebie byłoby ostatnią rzeczą jakąkolwiek chciałabym zrobić w moim życiu - wyznała - Ale wczoraj już nie wytrzymałam. Musiałam to zrobić - wyznała, a kąciki jej ust ponownie uniosły się ku górze, tak samo jak moje. Wpatrywałem się w jej śliczne oczka. Były cudowne... Dokładnie w tamtym momencie zrozumiałem, że ona naprawdę stała się dla mnie bardzo ważna. Mimo tego jak potoczyła się nasza znajomość.
- Będzie mi ciebie brakowało wiesz? - rzekła śmiejąc się nerwowo - Nie wiem jak mogłam w ogóle do tego dopuścić. Nie wiem jak mogłam zakochać się w tobie, wiedząc, że niedługo wyjeżdżam - westchnęła, splatając swoją dłoń z moją - Pasują idealnie - zaśmialiśmy się cicho.
- Musisz wyjeżdżać? - zapytałem dla pewności.
- Muszę - odpowiedziała szeptem...
Nie zwróciliśmy nawet uwagi na mijający czas. Noc była ciemna jak smoła, a na zegarku widniała godzina trzecia. Kierowaliśmy się do jej domu. Delikatnie trzymałem jej dłoń. Droga z każdym krokiem dobiegała końca. A ja... z każdym krokiem tego nie chciałem. Uśmiechnąłem się do niej delikatnie, gdy znaleźliśmy się przed nim. Przygryzłem nerwowo wargę, patrząc jej prosto w oczy..
- Skoro wyjeżdżasz - zacząłem - To moglibyśmy się chociaż jakoś pożegnać - zaśmiałem się lekko.
Olivia bez jakiejkolwiek odpowiedzi wpiła się w moje usta. Uśmiechnąłem się, przyciągając ją bliżej siebie. Z wielką radością oddawałem każdy pocałunek. Nie dopuszczałem do siebie nawet tej myśli, że nie będę mógł tych ust całować codziennie.
- Jeszcze nie - rzekłem, gdy ta odsunęła się ode mnie delikatnie. Ponownie złączyłem nasze usta razem, a ta zachichotała w odpowiedzi. Zarzuciła ręce na moją szyję dzięki czemu jeszcze bardziej przyciągnąłem ją do siebie.
Po kilku dobrych minutach, przez które próbowaliśmy się pożegnać, w końcu nam się udało. Widziałem smutek na jej twarzy. Po raz ostatni przytuliłem ją mocno do siebie i ucałowałem czule w głowę. Ta noc była naszym początkiem a zarazem końcem. Westchnąłem cicho po raz kolejny i wypuściłem ją ze swoich ramion.
- To do zobaczenia? - zapytałem z nadzieją, patrząc jej prosto w oczy. Uśmiechnęła się delikatnie ostatni raz łącząc nasze usta razem.
- Do zobaczenia - odparła i ruszyła do środka...
Wracałem do domu wolnym krokiem. Obserwowałem okolice dookoła mnie. Oddychałem głęboko, chcąc opanować w jakikolwiek sposób moje rozbiegane myśli. Wszystkie wątpliwości zostały dzisiaj wyjaśnione, a nasz początek stał się końcem.. Spoglądając w niebo zdawało mi się, że było jeszcze bardziej oświetlone milionem gwiazdek niż wcześniej. Było również o wiele ciemniejsze. Westchnąłem zrezygnowany po raz kolejny tego dnia. W tamtym momencie szczęście najwidoczniej nie było mi dane...
Leżąc w łóżku, nie mogłem zasnąć. Kręciłem się z boku na bok. Moje myśli ciągle krążyły wokół tej cudownej szatynki. Była, gdy tylko zamykałem oczy. Warknąłem podirytowany i usiadłem. Kolejny raz... kolejny raz nie mogłem spać, bo moje serce zwariowało...

________________________________________________________

Cześć, dzień dobry <3

Zjawiam się dzisiaj z rozdziałem kończącym pewien etap przeszłości :)

Od kolejnego przeniesiemy się trochę do przodu w czasie :D

Chciałabym was jeszcze przeprosić za moje poślizgi na waszych blogach lub też komentarze ograniczające się do jednego słowa bądź tylko serduszka... :C 

Od poniedziałku czeka mnie próbna matura, więc moi nauczyciele oszaleli. Nie mam praktycznie na nic czasu i tak prawdopodobnie będzie aż do maja, czyli normalnych matur ;/

Z góry chcę was przeprosić, jeśli będę zjawiać się u was z jednym słowem lub serduszkiem jak to zdarzało mi się w ostatnim czasie. Jednak stwierdziłam, że nie mogę zostawić was bez niczego i muszę zostawić po sobie chociaż ten mały ślad, byście wiedziały, że nadal z wami jestem :)

Mam nadzieje, że wybaczycie! :) i obiecuje, że gdy tylko w maju ten koszmar się skończy jestem na bieżąco i z długaśnymi komentarzami! :DDD

A i jeszcze jedno :) u góry jest nowa zakładka. Jeśli chciałybyście być informowane o nowościach zostawcie mi tam linka bo taki ułom jak ja się pogubił i nie wiem kogo informować XDDD

Dziękuje, że jesteście ♥

Do piątku <3