Dwa

Szklanka melisy rankiem uspokoiła mnie trochę. Denerwowałem się. Nigdy nie miałem do czynienia z tymi zwierzętami a teraz miałem z nimi pracować. Z polecenia pana Boomana zjawiłem się pod stajnią o ósmej. Ogromny, nowy budynek nie mający nawet najmniejszego uszkodzenia. Cały drewniany od środka. Czystość była tutaj znakiem przewodnim. Nie było najmniejszego brudu na podłodze, czy półkach z pucharami wiszącymi koło wejścia. Jednak był jeden mały minus - zapach. Gdy tylko go poczułem moja twarz od razu się wykrzywiła.
- No tak... pan z miasta nieprzyzwyczajony do takiego smrodu - usłyszałem przed sobą. Uniosłem ze zdziwienia brwi i spojrzałem w stronę, z której pochodził kobiecy głos. Moje usta wykrzywiły się w literkę o. Dziewczyna ze szkoły.
- Przepraszam jaśnie panią, ale nie bywałem w takich miejscach wcześniej - odpowiedziałem z przekąsem, na co dziewczyna odpowiedziała mi tylko prychnięciem.
- Nie dziwie się - rzekła - U was liczy się tylko piłka i laski - dodała.
- U was? - zdziwiłem się.
- Chłopaków - wyjaśniła.
- Olivka widzę, że poznałaś już pana Erika - zaczął męski głos. Odwróciłem się w stronę, z której szedł właśnie pan Henrik - Będzie się zajmował twoimi końmi.
- Cudownie - mruknęła cicho czego nie usłyszał jej ojciec, jednak ja owszem. Spojrzałem na nią wrogo, po czym odwróciłem wzrok.
- Po prostu Erik - uśmiechnąłem się w stronę mężczyzny i uścisnąłem mu dłoń.
- Jak sobie życzysz - odparł, odwzajemniając mój gest - Chodźmy. Pokażę ci co i jak, bo z tego co wiem od Olka, nie znasz się kompletnie na tym - powiedział.
- Dokładnie...
Chodziłem za panem Boomanem krok w krok, dokładnie wysłuchiwałem wszystkich poleceń i tłumaczeń. Zrozumiałem, że będzie ciężko... ale za to nie będzie trudno.
- Olivia przez jakiś czas będzie miała na ciebie oko i będzie ci pomagała jeśli nie będziesz czegoś wiedział. Prawda Liv? - rzekł jej ojciec.
- Niestety - odpowiedziała.
Zdziwiony patrzyłem jak ta piękna istota patrzy na mnie z ogromną nienawiścią w oczach. Jednak po chwili opamiętała się i klnąc jeszcze cicho pod nosem, wróciła do czyszczenia swojego wierzchowca. Pan Henrik pożegnał się z nami i zniknął po chwili za drzwiami. Westchnąłem cicho, przypominając sobie od czego miałem zacząć... Ruszyłem więc w stronę drugiego, niewielkiego budynku, który znajdował się tuż obok stajni. Kolejne drewniane wnętrze. Po prawej stronie znajdował się ogromny regał z szufladami. Na każdej z nich znajdowało się inne imię. Zaś po lewej stronie znajdowała się niewielka pralka, a obok niej niewielka suszarka na pranie. Rozglądnąłem się, szukając odpowiedniego imienia. Wziąłem do ręki różowe wiaderko z imieniem Devlin i nasypałem do niego, z odpowiedniej szuflady, paszę. Skierowałem się z powrotem w stronę stajni. Otworzyłem odpowiedni boks i wsypałem pięknemu konikowi jedzonka.
- Dlaczego macie w stajni pralkę? - zapytałem zdziwiony, patrząc na brunetkę.
- Po to, byśmy mogli prać tutaj czapraki, derki i inne pierdołki a nie zabierać specjalnie do domu - zaczęła jednak, gdy zauważyła moją minę, kontynuowała - To, czyli czaprak - powiedziała, wskazując na materiał znajdujący się pod siodłem - I to, czyli derka, którą zakładasz na konia - zaśmiała się lekko, pokazując kolejny materiał, który trzymała w dłoniach - Z czasem powinieneś się nauczyć - dodała, zakładając na głowę kask. Chwilę później zniknęła już ze swoim wierzchowcem za drzwiami. Przez kilka chwil, słyszałem jeszcze stukot kopyt. Jednak gdy on ucichł, wróciłem do pracy. Ruszyłem dalej w stronę niewielkiego pomieszczenia na końcu stajni, gdzie znajdowały się przeróżne miotły, widły i inne potrzebne sprzęty do czyszczenia. Wziąłem pierwszą, lepszą taczkę, która stała w kącie oraz widełki. Pognałem sprawnie do pustego boksu i zacząłem czyścić wszystkie niespodzianki zostawione przez kolegę siwka. Nie było to jednak aż takie straszne, już przyzwyczaiłem się do tego zapachu i przyznać musiałem szczerze, że nie był on aż taki zły. Moim kolejnym zadaniem było poukładanie wszystkich szczotek i innych rzeczy porozrzucanych po pomieszczeniu. Znajdowało się ono tuż przy wejściu, po prawej stronie. Przytulne, małe i wypełnione słodkimi rysunkami. Niektóre z nich przedstawiały konie, inne jeźdźców a jeszcze inne jakieś portrety. Uśmiechnąłem się delikatnie i zabrałem się do segregowania.
- Zgrzebło - przeczytałem podpisaną puszkę - Co to jest? - zapytałem sam siebie.
- Zgrzebło to, to mój drogi - wzdrygnąłem się przestraszony, gdy dziewczyna znalazła się za moimi plecami by po chwili podać mi odpowiednią szczotkę - może być plastikowa lub gumowa - wyjaśniła pokazując mi drugą - Metalowe trzymamy w szafce, ponieważ nie służą do czyszczenia koni - dodała i zniknęła za drzwiami ponownie, wcześniej posyłając mi słodki uśmiech...

____________________________________________

Cześć słoneczka ♥

Zjawiam się do was z dwójką :)
Długością nie powala, ja wiem :D ale u mnie to chyba już tradycyjne, że nie są one zbyt długie XD

Do zobaczenia <3